NeuroAtypowość nie oznacza niepełnosprawności, ale dla niektórych może się z nią łączyć.
Czym jest neuroAtypowość?
Pojęcie neuroAtypowości zrodziło się z potrzeby uznania i zrozumienia różnorodności ludzkiego mózgu. Nie wszyscy myślimy, uczymy się lub reagujemy na środowisko w taki sam sposób. Dla wielu osób neuroAtypowych, ich sposób postrzegania świata i przetwarzania informacji jest po prostu inny, ale niekoniecznie gorszy czy lepszy.
Kiedy neuroAtypowość staje się niepełnosprawnością?
Decydujące jest głównie nasilenie objawów, a w Polskiej rzeczywistości również to, jak zespół orzekający określa potrzebę wsparcia środowiskowego dla danej osoby. Obejmuje to potrzebę korzystania z różnych usług, takich jak socjalne, opiekuńcze, terapeutyczne czy rehabilitacyjne. Może też wskazywać na potrzebę stałej opieki lub wsparcia innych w codziennym życiu, zwłaszcza gdy osoba ma ograniczona możliwość samodzielnej egzystencji. W przypadku dzieci, wymaga to często stałej obecności opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i nauki.
Niektóre osoby np. w spektrum autyzmu nie mówią, albo ich zachowania są autoagresywne, lub mierzą się dodatkowo z padaczką i/lub upośledzeniem umysłowym. Samodzielne funkcjonowanie staje się niemożliwe, a wsparcie drugiego człowieka nieodzowne.
Zbieżność w rozwiązaniach
Neuroatypowość, choć samodzielna w swej definicji, często jest punktem dyskusji w kontekście niepełnosprawności. Dlaczego? Ponieważ dostosowania wymagane dla osób z niepełnosprawnościami, nierzadko pokrywają się z rozwiązaniami korzystnymi dla osób neuroAtypowych. Na przykład dostępność do materiałów edukacyjnych w różnych formatach, elastyczność w miejscu pracy czy rozwiązania w obszarze dostępności cyfrowej.
Osobiste odczucia
Dla jednych, bycie osobą nueroAtypową jest źródłem dumy i stanowi integralną część ich tożsamości. Uważają, że ich unikalne sposoby myślenia i postrzegania świata przynoszą wartość dodaną i wzbogacają ich doświadczenia życiowe.
Inni mogą borykać się z poczuciem alienacji czy wyobcowania lub doświadczać frustracji, gdy ich neuroAtypowość jest źle rozumiana lub stygmatyzowana.
Wielu ludzi w trakcie życia przemieszcza się między tymi perspektywami, zależnie od okoliczności, wsparcia najbliższego środowiska czy etapu osobistego rozwoju. Najlepsze co można zrobić, to umożliwić każdej osobie neuroAtypowej samodzielne definiowanie własnej tożsamości oraz miejsca w świecie.
Napisz w komentarzu, lub na email: kontak@ponadschematami.org.